و اینگونه گفت .

بسم الله 

پناه می برم به امامم علی علیه السلام ، چشمانم را می بندم و نهج البلاغه را باز می کنم و ببین چه می آید !

خود را از عذاب هایی که بر اثر کردار بد و کارهای ناپسند بر امت های گذشته فرود آمده محفوظ دارید. حالات پیشینیان را در خوبی ها و بدی ها بیاد آرید و از اینکه همچون آنان شوید بپرهیزید. و آنگاه که در احوال پیشینیان می اندیشید کاری را برگزینید که مایه عزت و سربلندی آنان شد و دشمنان را از سر راهشان کنار زد و سلامت و عافیت زندگی آنان را فراهم آورد و نعمت در اختیارشان نهاد و پیوند کرامت آنان را استوار و از تفرقه برکنارشان ساخت، اینها به سبب آن است که آنان از تفرقه دوری نمودند و بر همدلی با یکدیگر پایداری کردند و یکدیگر را به آن فراخواندند و سفارش نمودند و بپرهیزید از هر چیزی که ستون فقراتشان را در هم شکست و نیرویشان را تحلیل برد از کینه یکدیگر در دل داشتن، و بذر نفاق و دشمنی در سینه کاشتن و از هم بریدن و دست از یاری یکدیگر کشیدن .

در احوال مومنان پیشین بیندیشید که چسان در حال آزمودن و ابتلا بودند ! آیا دشواری هایشان از همه مردمان بیشتر نبود ؟ آیا بیشتر از همه در رنج نبودند ؟ آیا روزگار برایشان سخت تر از همه مردم دنیا نمی گذشت ؟ 

.

ولی هنگامی که خداوند دید که آنان چگونه در برابر آن همه آزار با جدیت در راه محبت او صبر و پایداری می کنند و ناملایمات را به خاطر بیم از خداوند تحمل می نمایند گشایشی در کارشان پدید آورد و تنگناهای بلا را برطرف ساخت .»

خطبه 191| مولا علی